Zdziwienie… Uczucie to ogarnia chyba każdego, kto wybierze się na instalację Zbigniewa Taszyckiego. Wchodzimy do Galerii Sztuki „Wieża Ciśnień” mieszczącej się w starym budynku po starych, skrzypiących schodach i nagle spodziewając się zwykłej sali wystawowej znajdujemy się w dziwnej, baśniowej scenerii. Przestrzeń, która nas ogarnia, jest trochę nierealna, chociaż zbudowana z realnych elementów: świetlówek, drutów, ścian i podłogi.
Więc co tu się zmienia? Na pewno proporcje całości. Żarówki zestawione są w przemyślane kompozycje. Widać tu ślad ręki artysty, który świadomie opuszcza je niżej, przechyla, ustawia i manipuluje nimi tak, aby zwrócić na nie uwagę. Bo któż, wchodząc do galerii zadzierałby głowę wysoko, aby oglądać strumień światła? Światło jest źródłem życia i sztuki. Gdyby nie słońce, nie byłoby życia na Ziemi, nie byłoby człowieka. Oko ludzkie nie ujrzałoby dzieła sztuki. Światło może zmienić kolor w obrazie, zatrzeć kontury, wprowadzić iluzję czyli wrażenie czegoś innego niż jest w istocie. Zbigniew Taszycki traktuje światło jako dzieło sztuki samo w sobie i zwraca w ten sposób uwagę na jego cudowną moc. To właśnie światło oświetla przestrzeń. Sala wystawowa została zaaranżowana inaczej niż zwykle. Za pomocą białej farby artysta pomalował fragmenty podłogi tak, że zmienił kształt pomieszczenia. Oczywiście to tylko iluzja. Wszystkie elementy instalacji pana Z. Taszyckiego są ze sobą zgrane, pasują do siebie: ściany do podłogi a ta do elementów zawieszonych wewnątrz przestrzeni. Całość jest czysta, przejrzysta i nowoczesna. Może dlatego, że efekt jest zbudowany na zasadzie gry światła i cienia. Kolory, które tu widać, to biele, szarości, odcienie srebra na żarówkach i drutach.
Czysto i sterylnie ale przyjemnie – takie są moje wrażenia. Twórca udowodnił mi, że dzięki zwykłym przedmiotom i bez użycia wielkiej ilości barw można wyczarować cuda w przestrzeni. Myślę, że dzięki tej wystawie nie będę obojętnie przechodzić koło wielu przedmiotów. Inaczej spojrzę na nie i na przestrzeń, w której się znajdują.